خاطره| سنگر سنگی و سرمای جان فرسای کردستان

 همرزم شهید "مسعود مظفری" درخاطره ای می گوید: شب بود. سنگر سنگي در سينه ي کوه توسط "مسعود" ساخته شده بود. وقتی کف سنگر می نشستیم هنوز مي بايست سر خود را خم می کرده تا از تیر رس دشمن در امان باشیم. در آن کوه علاوه بر بادهاي تند همراه با خاک که سرماي جان فرسايي داشت دشمنان از خدا بي خبر گاهي اوقات و يا اکثراً با گرماهاي کذايي خود با آتش خمپاره و توپ و ... آنجا را شعله ور مي کردند که حتي انسان از غرش و گرماي حاصله از آن ابزارهاي جنگي سرما را فراموش مي کرد . 

به خاطر دارم آن شب مسعود به دليل اينکه جاي خواب در سنگر نداشت زانوهاي خود را بغل گرفت و سر را به سينه فرو برد و در آن سنگر کوچک تا صبح بيدار ماند. صبح به مسعود گفتم: بيا برنامه اي بریزیم. يکي از ما شب ها بيدار بماند و ديگري استراحت کند و يا برنامه اي بريزيم که هر دو با هم نگهباني دهيم. خوب نيست که هر شب تو نگهبان باشی و با اين وضع سپري کنی. آخر چرا اینگونه خودت را عذاب می دهی؟

 در جواب گفت: با اين که مي دانم در همين لحظه شب که فرا رسد در شهرهاي کشورمان و همه ي دنيا، بعضی از افراد بي خيال و ساده انديش هستند که زمستان را در کنار بخاري هاي مجهز و در ميان رختخواب هاي نرم استراحت می کنند و حتي نمي دانند و يا نشنيده اند که اينجا چه خبر است با همه ي اين وجود حاضر نبوده و نيستم لحظه اي از اين سختی ها را با راحتي هاي شهر عوض کنم . 

با اصرارهایم پذيرفت و گفت که دو شب او بيدار مي ماند و نگهباني مي دهد و يک شب هم من بیدار باشم. شب بعد نوبت من بود. هنوز يک ساعتي از نگهباني ام نگذشته بود که مسعود به سراغم آمد. به او گفتم نوبت استراحت تو هست و ديشب تا صبح بيدار بودي چرا آمدي و استراحت نمي کني؟

گفت: خوابم نمي برد از اينکه من در آنجا نشستم و تو در سرما نگهباني مي دهي. بيا با هم نگهباني دهيم . به خودم گفتم: خدايا اين اشخاص را بنگر که حتي با اينکه خسته اند و در کنار سنگر حاضر نيستند لحظه اي از دفاع و نگهباني دست بردارند و در مقابل اين اشخاص افراد تن پرست و بي خيالي که در شهرها حتي حاضر نيستند از صفحه ي تلويزيون جنگ را تماشا نمايند .

  مقر ما تا نيروهاي دشمن فاصله ي کمي داشت در همين افکار بودم که صدايي از پايين سنگر شنيدم . خواستم جلو بروم و نگاه کنم که مسعود گفت نه ، تو بمان و من مي روم . سينه خيز و آهسته در آن ظلمت شب حرکت کرد و سريع برگشت و به من گفت: چند نفر در پايين سنگر هستند. تو اينجا بمان تا افراد ديگر را خبر کنم 

بعد از چند دقيقه مسعود با سه نفر ديگر از برادران که در نزديکي هاي ما بود آمدند. مسعود اسلحه و نارنجک برداشت و به ما گفت آماده باشيد اگر خبري شد شروع کنید. در همين لحظه ناگهان به سوي ما آتش گشودند و يکي از آن سه نفر شهيد شد مسعود قهرمان و شجاع سريعاً ضامن نارنجک را کشيد و به سوي آنان در آن تاريکي پرتاب نمود و بعد از آن سريعاً رگبار اسلحه اي به روي آنان گشود و حتي وقت به ما نداد تا ما بتوانيم شروع کنیم و بالاخره صداي آنان را خفه کرد . صبح که تاريکي شب جاي خود را به روشني دلنشين سپيده دم داد وقتي به پايين نگاه کرديم اجساد 6 نفر را مشاهده نموديم و به ياد دارم که همان شب که درگيري بود به مسعود گفتم حال که درگيري تمام شده برو و استراحت کن. گفت : خير و حتي به شوخي گفت نمي روم شايد اینها دوباره زنده شوند و مي خواهم بمانم تا ديگر نفس نکشند .

منبع:پرونده فرهنگی، مرکز اسناد ایثارگران فارس